Hermana Victoria OSB
Válka pokračuje. Válka se týká každého z nás. A Ukrajinci, myslím, že většina z nás, jsme dnes všichni traumatizovaní touto válkou, ale nemůžeme z této války onemocnět a nemůžeme dovolit, aby se tato nemoc stala nevyléčitelnou.
Musíme přemýšlet a pamatovat si každý okamžik a pochopit, že vojáci, kteří nás šli bránit, platí velmi vysokou cenu za to, abychom žili v míru. Tato cena je život: vojáci dávají nejen svůj život za každého z nás, ale každý den dávají část sebe, abychom alespoň pochopili, že věci už nikdy nebudou jako dřív, ale „ruský svět“ můžete nechoď do mého domu. Jsem přesvědčen, že když nemohu být vepředu, musím pomáhat, jak mohu, ale rozhodně nezůstávat stranou a omezovat se na kritiku. Nikdo totiž neví kdy, jednoho dne se to může dotknout i mě osobně a pomoc může přijít pozdě nebo vůbec. Nikdo z nás teď nechce zapomenout na vítězství, takže nemůžeme zapomenout ani na pomoc. Válka nás nenechá na pokoji a abychom vyhráli, potřebujeme lidi, kteří nás budou bránit a kteří mají na to, aby to udělali správně. Neučili mě doma ani ve škole připravovat se na válku, ale naučili mě, že když je potřeba a jsou příležitosti, je třeba pomáhat. Také jako jeptiška jsem byla učena vidět fyzické potřeby a především potřebu duchovní síly a podpory. A dnes mám povinnost starat se o tuto duchovní sílu těch, kteří pomáhají, aby je to neodradilo. Člověk je tělem a duší a nyní je tělo armádou a duší jsou dobrovolníci a ti, kteří pomáhají.
Dnes se mi zdá, že „zdravé“ Ukrajince přepadají dvě emoce: strach a vztek, o nenávisti nemluvě. Strach o vlastní život nebo o životy našich blízkých; a hněv, protože každý den umírají naši nejbližší a zvěrstva rasistů nemají konce, hněv nad nespravedlností, kterou vidíme. Pokud se nad tím na okamžik zamyslíme, emoce buď rychle odezní, nebo nás motivují k činu. Takže tyto emoce mě motivují reagovat a pomáhat. Žiji v Ekvádoru 6 let a je to velmi nebezpečná země, kde jsem nepotkal jediného Ukrajince, ale i tady, když se lidé dozvěděli o válce na Ukrajině, našli si mě a nabídli pomoc. Hlavní je chtít pomáhat a teprve potom zjistíte, jak to dokážete, a my, Ukrajinci, jsme ukázali, že jsme hodni této pomoci, protože bojujeme za spravedlnost a mír v naší vlasti za jeho nezávislost a nesložíme zbraně, které jsme nechtěli vzít, dokud neporazíme nepřítele. A čím déle vydržíme, tím více podpory budeme potřebovat. Nepřestanu se proto modlit a dělat maximum za ty, kteří pomohou přiblížit naše vítězství, za ukrajinské ozbrojené síly a za všechny lidi, kteří nejsou ozbrojeni, ale také pomáhají a přibližují naše nevyhnutelné ukrajinské vítězství.
Війна триває. Війна впливає на кожного з нас. І ми українці, думаю напевно більшість з нас, всі сьогодні травмовані цією війною, але ми не можемо захворіти цією війною, тим більше не можемо допустити щоб ця хвороба стала невиліковною.
Ми щомиті маємо думати і пам’ятати та маємо розуміти, що воїни, які пішли нас захищати, платять дуже високу ціну за те, щоб ми могли спокійно жити. Ця ціна — Життя: воїни не лише віддають життя за кожного з нас, вони щодня віддають частинку себе - щоб ми хоча б розуміли, що так, як було, вже ніколи не буде, але в мій дім не може прийти “руський мір”. Я переконана, якщо я не маю можливості бути на фронті я повинна допомагати так як можу, в міру можливостей але напевно не сидіти осторонь або лише критикувати. Адже ніхто не знає коли, одного дня це може торкнутися мене особисто, а допомога може бути запізно або її взагалі може не бути. Ніхто зараз з нас не хоче забути про перемогу, тому не можемо забувати про допомогу. Війна сама нас не залишить, а щоб іі перемогти нам потрібні люди які нас захищають, а вони повинні мати все необхідне щоб це вправно робити. Мене не вчили ні вдома, ні в школі як приготуватися до війни, але вчили що коли є потреба, а є можливості треба допомагати. Тим більше будучи монахинею мене вчили бачити фізичні потреби, а особливо потреби духовної сили і підтримки. А сьогодні я маю просто обов’язок дбати про цю духовну силу для тих хто допомагає, щоб вони не знеохотилися це робити. Людина - це тіло і душа,зараз це тіло – це військові, а душа – це волонтери і ті хто допомагають.
Сьогодні мені здається що “здорових” українців переповнюють дві емоції - це страх та злість, якщо не казати про ненависть. Страх за своє життя чи життя тих, хто нам близький, рідний; і злість що кожного дня вмирають найкращі близькі люди а звірствам рашистів немає кінця, злість від побаченої несправедливості. Якщо на хвилину задуматися, то емоції або швидко гаснуть або спонукають до дійства. Тому мене ці емоції спонукають відгукнутися та допомогти. Я вже протягом 6 років живу у Еквадорі, за загальною характеристикою це дуже небезпечна країна, де протягом цих років я не зустріла ще жодного українця, та навіть тут як дізнались про війну в Україні мене знайшли і пропонували допомогу…Головне хотіти допомогти, а вже тоді знайдеш як це можеш зробити,а ми, українці довели, що ми гідні цієї допомоги, тому що ми боремося за справедливість і мир в своїй Батьківщині за її незалежність і не складемо зброю, яку ми не хотіли брати в руки поки не переможемо ворога. І чим довше ми тримаємося, тим більше ми потребуємо підтримки. Тому я не перестану молитися і робити все можливе для тих хто допомагає приблизити нашу перемогу, за Збройні Сили Украйни і за всіх людей які без зброї але також допомагають і наближають наше неминучу українську перемогу.
La guerra continúa. La guerra nos afecta a cada uno de nosotros. Y los ucranianos, creo que la mayoría de nosotros, estamos hoy todos traumatizados por esta guerra, pero no podemos enfermar con esta guerra, y no podemos permitir que esta enfermedad se convierta en incurable.
Tenemos que pensar y recordar cada momento y comprender que los soldados que fueron a defendernos pagan un precio muy alto para que vivamos en paz. Este precio es la vida: los soldados no sólo dan su vida por cada uno de nosotros, sino que dan una parte de sí mismos cada día para que al menos podamos entender que las cosas nunca volverán a ser como antes, pero el "mundo ruso" no puede venir a mi casa. Estoy convencida de que si no puedo estar en el frente, debo ayudar todo lo que pueda, pero desde luego no quedarme al margen ni limitarme a criticar. Al fin y al cabo, nadie sabe cuándo, un día puede afectarme personalmente, y la ayuda puede llegar demasiado tarde o no llegar en absoluto. Ninguno de nosotros quiere olvidarse ahora de la victoria, así que no podemos olvidarnos de la ayuda. La guerra no nos dejará solos, y para ganar necesitamos gente que nos defienda, y que tenga todo lo necesario para hacerlo bien. No me enseñaron en casa ni en la escuela a prepararme para la guerra, pero sí me enseñaron que cuando hay necesidad y hay oportunidades, hay que ayudar. Además, como monja, me enseñaron a ver las necesidades físicas y, sobre todo, la necesidad de fuerza y apoyo espirituales. Y hoy, tengo el deber de cuidar de esta fuerza espiritual de los que ayudan, para que no se desanimen a hacerlo. Una persona es un cuerpo y un alma, y ahora el cuerpo son militares, y el alma son los voluntarios y los que ayudan.
Hoy me parece que los ucranianos "sanos" están abrumados por dos emociones: el miedo y la ira, por no hablar del odio. Miedo por nuestras propias vidas o por las vidas de los que están cerca de nosotros; y rabia porque cada día mueren nuestras personas más cercanas y no hay fin a las atrocidades de los racistas, rabia por la injusticia que vemos. Si lo pensamos un momento, las emociones o se desvanecen rápidamente o nos motivan a actuar. Por eso estas emociones me motivan a responder y ayudar. Vivo en Ecuador desde hace 6 años, y es un país muy peligroso, donde no he conocido a un solo ucraniano, pero incluso aquí, cuando la gente se enteró de la guerra en Ucrania, me encontraron y se ofrecieron a ayudar... Lo principal es querer ayudar, y sólo entonces descubrirás cómo puedes hacerlo, y nosotros, los ucranianos, hemos demostrado que somos dignos de esta ayuda, porque estamos luchando por la justicia y la paz en nuestra patria por su independencia y no depondremos las armas que no queríamos coger hasta que derrotemos al enemigo. Y cuanto más aguantemos, más apoyo necesitaremos. Por lo tanto, no dejaré de rezar y de hacer todo lo posible por aquellos que ayuden a acercar nuestra victoria, por las Fuerzas Armadas de Ucrania y por todas las personas que no están armadas, pero que también ayudan y acercan nuestra inevitable victoria ucraniana.